Η βρύση στου Κρητικού

Η ''ΒΡΥΣΗ στου ΚΡΗΤΙΚΟΥ ''

Ανακατασκευάστηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2010 με την συνδρομή φίλων και μελών του Συλλόγου μας.

Εγκαινιάστηκε στις 7 Αυγούστου 2010, με την παρουσία όλων των κατοίκων του χωριού μας και φίλων-συνεργατών του Συλλόγου και της περιοχής .

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την κ.Αγγελική Μπαγατέλα για την συντήρηση του ανθόκηπου.

..........................................................................................................................................

Απο τα εγκαίνια που έγιναν τον Αύγουστο του 2010

Ολοι οι άνθρωποι σε σχέση με ένα πρόσωπο ή με έναν τόπο, υπάρχουν και καταξιώνονται.

Πως διαφορετικά μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε όταν δεν ακουμπάμε σε ένα σταθερό παρελθόν γεμάτο μνήμες; Το παρελθόν και λησμονημένο ακόμη καθορίζει τη ζωή μας.Κάθε τόπος για τον καθένα μας είναι μοναδικός, όσο ασήμαντος και αφανής κι αν ειναι,γιατί η σχέση που έχουμε μαζί του έχει γενεσιουργό δύναμη.

Σήμερα είμαστε εδω και εγκαινιάζουμε ένα μνημείο ιστορίας και πολιτισμού.

Ο Σύλλογός μας αναστήλωσε την παλιά βρύση του χωριού μας,όπου επί έναν σχεδόν αιώνα οι άνθρωποι του Χωματερού έπαιρναν από εδώ νερό για κάθε χρήση.Προ πάντων όμως για πόσιμο.Είναι γεγονός πως η καθημερινότητα της ζωής των ανθρώπων είναι έκφραση πολιτισμού.Το νερό ρυθμιστικός παράγοντας της ζωής είναι αυτό που κάνει έναν τόπο να έχει αξία, ενδιαφέρον και ζωή.

Η βρύση αυτή ,‘’η βρύση στου Κρητικού’’ όπως είναι γνωστή, είναι δεμένη με την ζωή των παπούδων μας των γονιών μας και των περισσότερων από εμάς,αφού μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950 από εδώ υδρευόταν το χωριό.Οι θύμησες πολλές. Εδώ έρχονταν οι γυναίκες του χωριού με τις βίκες τους για νερό.Πόσες αλήθεια δεν έσπασαν;Τότε που για να γεμίσουμε, περιμέναμε στη σειρά μας και οι γυναίκες καθισμένες στο πεζούλι, κουβέντιαζαν και διέδιδαν όλα τα τοπικά νέα. Τόπος επικοινωνίας των ανθρώπων η βρύση μας.

Εδώ έρχονταν και τα παιδιά,προ πάντων τα αγόρια και είχαμε τα μπουγελώματα. Μάλιστα αυτά έπαιζαν και ένα παιχνιδι αντοχής δηλ.ποιό θα αντέξει περισσότερο με το κεφάλι του μέσα στη γούρνα του νερού της βρύσης και τα πόδια του ψηλά στηριγμένα στον τοίχο της. Αναμνήσεις που κουβαλάνε οι κάτοικοι ακόμη στην ξενητειά που βρίσκοντται σήμερα.

Και το καλοκαίρι κάποιοι έριχναν στο λιμπί της, λαχταριστά φρέσκα σταφύλια, σύκα, αχλάδια και εκεί μέσα στη φύση απολάμβαναν τις υπέροχες γεύσεις τους.

Εδώ τη Δευτέρα μετά από το γάμο και το γλέντι της Κυριακής,έρχονταν οι νεόνυμφοι με τους καλεσμένους τους για το γνωστό έθιμο του γάμου.Το μπούχισμα.

Η νύφη και ο γαμπρός γέμιζαν τα στόμα τους με νερό από τη βρύση και μπούχιζε ο ένας τον άλλον.Βρέχονταν δηλαδή μεταξύ τους.

Τι να σήμαινε άραγε αυτό;Ηταν ένα παιχνίδι γνωριμίας για εξοικίωση και διασκέδαση;Ηταν ένας τρόπος επιβολής;

Αυτή η βρύση έχει πολλά να διηγηθεί.

Από το νερό αυτής της βρύσης, οι άνθρωποι του χωριού μάζευαν νερό σε μια λιμνούλα, που είχαν φτιάξει πιο κάτω και επάνω στ΄αλώνια εφτιαχναν υλικά (πλίθρες) με τις οποίες έχτιζαν τα σπίτια τους.

Οπως διάβασα στα πρακτικά της Κοινότητας, κάποιες φορές το καλοκαίρι αυτή η βρύση δεν είχε νερό και οι άνθρωποι κατέφευγαν στα πηγάδια.Το νερό όμως αυτό ήταν ακατάλληλο για πόση.Γι αυτό η μόνη λύση ήταν να έρθει το νερό της Νούπελης στο χωριό.Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήρθε το νερό της Νούπελης ‘’η βρύση στο κρητικού’’ εγκαταλείφθηκε και δεν υπήρχε καμία μέριμνα για την συντήρησή της.

Αντίθετα οι υπεύθυνοι της Κοινότητας την έθαψαν.Ομως οι τόποι και τα μνημεία έχουν φωνή.Διατηρούν στα ίχνη τους τη ζωή τους αρκεί να σταθούμε, να ακούσουμε τις φωνές τους και θα την αναγνωρίσουμε.

Η βρύση αυτή είχε ως βασικό της στοιχείο το μέτρο, την απλότητα και την αρμονία με τη φύση.Αυτός ήταν ενας ακόμη λόγος για να αναστηλωθεί.

Η αναστήλωσή της μπορεί για κάποιους που όλα τα βλέπουν να πωλούνται και να αγοράζονται ,να μην είχε ωφελιμιστική αξία.

΄Εχει όμως καλλιτεχνική,ιστορική και πολιτισμική αξία .

Για όλα αυτά ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μας την ανέδειξε.Για να τη γνωρίσουν οι νεώτεροι και να τη θυμούνται οι μεγαλύτεροι.

Αυτό σημαίνει πολιτισμός.

Γιώτα Κατσίβα-Μαρκάκη-Φιλόλογος

Η κατασκευή